Dün gece Kayserispor karşısında kaybedilen iki puan, yalnızca bir maçın sonucu değil; uzun bir mücadelenin boşa çıktığını gösteren son uyarıydı. Bu maç artık sadece bir maç değildi. Bu, sabır taşının çatladığı, camia ile yönetim arasındaki köprünün yıkıldığı, umutların küle döndüğü andı.
Fenerbahçe taraftarı artık yorgun.
Ama bu yorgunluk umut etmekten, sevinmekten, hayal kurmaktan değil; aldatılmaktan, avutulmaktan, susturulmaktan kaynaklanıyor. Çünkü Fenerbahçe, yalnızca sahaya çıkan oyunculardan değil; milyonların taşıdığı ortak bir inançtan oluşur. Milyonlarca yüreğin taşıdığı bir ruhtur Fenerbahçe. Ve o ruh, yıllardır kupalardan değil; mücadeleden, dik duruştan, sözünün eri olmaktan besleniyor.
Dün geceki sonuç, yalnızca bir beraberlik değil; bir kırılma anıydı. Tribünlerden yükselen “istifa” sesleri, sosyal medyada büyüyen öfke dalgası, yılların biriken hayal kırıklığının dışa vurumuydu. Ve bu öfke yalnızca skora değil; daha büyük bir kopuşa işaret ediyor: camia ile yönetim arasındaki bağ kopmak üzere.
Ali Koç göreve geldiğinde, “farklı bir Fenerbahçe” vaadiyle umut olmuştu. Yedi yılın sonunda kimse bugünleri hayal etmemişti. Ancak geldiğimiz noktada; sportif başarısızlıklar, yanlış teknik kadro tercihleri ve kriz anlarında verilen zayıf tepkiler, taraftarın güvenini derinden sarsmış durumda.
Artık sokakta, tribünde, sosyal medyada yankılanan tek bir cümle var:
“Yeter artık Ali Koç, istifa et.”
Bu söz yalnızca bir öfke değil, bir çağrıdır. Fenerbahçe’nin kronikleşmiş istikrarsızlığını aşmak için zor ama onurlu bir adımdır. Mevcut yönetim artık bu yükü taşıyamıyor. Çünkü Ali Koç’un vizyonu, tükenmiş durumdadır.
Fenerbahçe artık kan tazelemek zorundadır. Bu, yalnızca bir teknik direktör değişikliğiyle geçiştirilemez. Camianın yeniden nefes alması için bir sorumluluk çağrısıdır.
Olağanüstü kongre, basit bir işlem değil; kulübün kendini yeniden tanımlayacağı ve geleceğini şekillendireceği bir dönüm noktası olabilir. Bu süreç; hesaplaşmadan çok yüzleşmeyi, suçlamadan çok çözüm üretmeyi içermelidir.
Taraftar bugün öfkeliyse, bu sevgisindendir. Çünkü gerçek sevgi; sorgular, hesap sorar, sessizce izlemekle yetinmez.
Taraftar ne istiyor?
Çok basit: Samimiyet. Cesaret. Şeffaflık.
Ve sahada net sonuçlar.
Bu beklentiler karşılanmıyorsa, yapılması gereken bellidir: Olağanüstü kongre.
Bu bir yenilgi değil, sorumluluk alma biçimidir. Çünkü Fenerbahçe başkanlığı sadece sevgiyle değil; vizyon ve cesaretle taşınan bir yüktür.
Ve evet, belki gelen gideni aratabilir. Belki yeni biri mucizeler yaratamayacak.
Ancak camia, taze bir soluk, yeni bir anlayış ve yeniden canlanacak bir heyecan arayışında.
Bu taraftar, her sezon sonunda aynı hayal kırıklığını yaşamaktan yoruldu. “Yine olmadı,” demek artık kabuk bağlamayan bir yara.
Ali Koç’un Fenerbahçesi umutla başladı, hayal kırıklığıyla sürdü. Tarihe, “Başarısızlığı görmesine rağmen bırakmamakta direndi” diye geçmek yerine, “Gerektiği anda onurlu bir vedayı tercih etti” diye geçmek herkes için daha doğru olur.
Belki bu sezon şampiyonluk yine hayal oldu.
Ama Fenerbahçe umudunu yitirmemeli.
Çünkü bu kulüp, geçmişte ne zaman sendelediyse, yeniden doğrulmanın yolunu hep buldu.
Belki de artık dönüşümün başlangıç noktası en tepeden olmalı.
Belki de artık zamanı geldi.
Çünkü biz Fenerbahçeliyiz.
Ve biz, ne olursa olsun yeniden başlarız.
